Biblioteka Publiczna w Broku

Nietykalny ojciec chrzestny. Świat przerażającej przemocy.Córka, która musiała z tego świata uciekać. Księżniczka mafii - która nie wybacza zdrady...

Kiedy trzynastoletnia Marisa poznała swojego ojca, była nim zachwycona. Dla niej Emilio DiGiovine był wspaniały, czarujący i kochający; dla reszty świata - brutalny i bezwzględny. Wiedziała, że zrobi dla niej wszystko, ale nie spodziewała się, jak wiele zażąda w zamian...

Porzuciła spokojne życie w Blackpool, gdzie mieszkała z matką Angielką, żeby wrócić do ojca, do Mediolanu. Nie miała pojęcia, że wkracza do najpotężniejszego imperium narkotyków, broni i prania brudnych pieniędzy. Kiedy zakochała się w najbardziej zaufanym żołnierzu ojca, Emilio uznał, że jest gotowa poznać prawdę o rodzinnym biznesie. Wkrótce wciągnęła ją brutalna i mroczna machina przestępczej działalności rodziny.

Przemycała pieniądze, broń i narkotyki warte miliony, widziała mafijne egzekucje. Była świadkiem niejednej śmierci - również najbliższych. Ale pewnego dnia zrozumiała, że jeśli sama chce przeżyć, musi uciekać...

W tej szokującej autobiografii Marisa złamała najświętszą zasadę Cosa Nostry, zasadę milczenia, żeby opowiedzieć swoją niezwykłą historię: dziewczyny z angielskiego miasteczka, która została księżniczką mafii. Jej niewiarygodne wspomnienia wydane w siedmiu krajach i obecnie ekranizowane to najmocniejszy portret mafijnej rodziny, mafijnej codzienności i roli kobiet w mafii: historia przemocy, zdrady i miłości.

Dziś 40-letnia Marisa Merico mieszka w Blackpool z dwojgiem swoich dzieci i patrząc na nią, trudno uwierzyć, że jest córką Emilio DiGiovine (skazanego za 100 popełnionych na całym świecie najcięższych przestępstw: morderstw, handlu narkotykami i bronią) i byłą żoną Bruno Merico, prawej ręki Emilio, odpowiedzialnego za przerzut narkotyków pomiędzy Włochami i Stanami, i krwawe wojny gangów z Sycylii, Kalabrii i Mediolanu. Że działała razem z mężem i zasłużyła sobie wśród policji na przydomek "Bankier mafii". Że kiedy posypały się aresztowania w rodzinie, odmówiła zeznań i została skazana na cztery lata więzienia. I że kiedy zdecydowała się mówić, wydano na nią wyrok...

Kiedy w roku 1999 dziewiętnastoletnia Tina poznała Shane’a, koleżanka ostrzegła ją, że jest niebezpieczny. Lecz gdy spotyka go dziesięć lat później, widzi w nim przede wszystkim mężczyznę, w którego silnych ramionach znajdzie upragnione poczucie bezpieczeństwa. Całkowicie zauroczona nie zauważa, jak agresywny potrafi być jej ukochany.
Po ośmiu miesiącach następuje pierwszy brutalny atak. Shane wyzywa Tinę, opluwa i wyrzuca przez okno na ulicę... Tina nie zrywa z nim - miłość bierze górę nad instynktem samozachowawczym. Jest silniejsza niż ból, strach i upokorzenia. Ciężkie pobicia, pęknięcie kości policzkowej, rany zadawane nożem, interwencje policji, kochanki Shane’a przewijające się przez dom Tiny - jak można to wytrzymać? Jednak Tina znosi kolejne tortury. Shane znęca się nad nią, również na oczach jej dzieci, a ona wciąż wierzy, że to już ostatni raz, że teraz on się zmieni.
Ta nadzieja kończy się 20 kwietnia 2011 roku, wraz z ostatnim okrutnym atakiem. Przez dwanaście godzin Shane katuje Tinę do nieprzytomności i wbija jej palce w oczy...

Całe życie próbowała żyć. Nie chciała się poddać. Już od nieszczęśliwego dzieciństwa.Ojciec - wojskowy - uznał ją, ale odrzucił. Matka - prostytutka - oddała ją babce.W robotniczym miasteczku w Ardenach Béatrice spała z babką w jednym łóżku w jej jedynym pokoju i żyła marzeniami. O egzotycznych podróżach. Ucieka na Daleki Wschód.27 stycznia 1980 roku Béatrice na lotnisku Kuala Lumpur szykuje się do odprawy na samolot do Zurychu.Celnicy rozpruwają zieloną walizkę. Ma podwójne dno. A w nim 534 gramy heroiny.Béatrice zapewnia, że walizkę dostała od ukochanego. - Jest Chińczykiem.Mają wziąć ślub. - Mężczyzny nigdy nie odnaleziono.16 czerwca 1989 roku, odczytany zostaje wyrok: śmierć przez powieszenie.Dwudziestodwuletnia, Béatrice Saubin jest wówczas jedyną Francuzką na świecie skazaną na karę śmierci. Cała Francja wstrzymuje oddech.Trzeba uratować Béatrice Saubin - publikuje petycję Le Journal du Dimanche.Podpiszą ją czołowi intelektualiści i ludzie sztuki. Wśród nich: Louis Aron, Raymond Aron, Gérard Dépardieu, Johnny Hallyday, Yves Montand, Jean de ’Ormesson, Enrico Macias.